Een dag uit de avonturen van Klaudioe & Roo-el
Door: Roel
Blijf op de hoogte en volg Roel
15 September 2018 | Brazilië, Manaus
's Ochtends, als de zon ongeveer twee handen hoog opgekomen is en nog niet al te bruut op de canopy schijnt, word ik, zachtjes alsof hij voorbereid is op een ochtendhumeur, wakker gemaakt door Klaudioe - zoals ik zijn naam in het Portugees uit spreek - met de woorden "Roo-el, breakfah ready". Waarop mijn dagelijks antwoord is "HNNNGGGGRAAAAHHHH....... nice" en Claudio steevast re-raised met "breakfah ready".
Een uitzonderlijke luxe deze dagen is de koffie die we 's ochtends drinken en deze koester ik dan ook als een van de culinaire hoogtepunten van de dag. Samen verorberen we een pak droge biscuitjes en een paar ochtenden word ik blij verrast met een gekookte aardappel. Ik was me in de beek, we breken het kamp af en pakken onze tassen in. Voordat we verder gaan halen we eerst nog de bewegingscamera's op die we de middag er voor in het bos opgehangen hebben en dan begint de toch wel slopende tocht van meestal zo'n 3 uur naar het volgende kamp.
Vrolijk hakkend gaat Claudio voorop en samen hobbelen we door het steeds dichter wordende oerwoud. Weg van de insecten en terug naar een bijna continue draad spinnenrag in je porem en een rivier aan zweet waar een ruitenwisser op standje noodweer geen raad mee zou weten. Het is niet eens bijzonder heet, maar de combinatie van temperatuur, luchtvochtigheid en hiken door de bush met een backpack op je rug maakt dat je na een minuut of tien jezelf hebt omgetoverd tot een kleine zoutwaterval. Eenmaal in die staat is het dan eigenlijk prima toeven en kun je genieten van een eindeloze wandeling door een heel groen bos - je ziet zo veel groen dat je je op sommige momenten af vraagt waar de rest van het kleurenspectrum is gebleven. (Dit heeft ook te maken met het gebrek aan direct licht, waardoor de kleuren daadwerkelijk eentonig worden.) Het door de pittoreske Hollandse "bossen" gecultiveerde deel van mijn brein waar Anticipatie en Inschattingsvermogen zich bevinden gaan er op elk moment van uit dat er ergens achter dat groepje bomen dat we vlak voor ons zien wel snel weer een authentiek stukje asfaltweg, wat huizen of op z'n minst een bospad zal zijn. Ik ben even gaan kijken, maar houd mezelf nu al dagen voor dat het achter die volgende rij bomen moet zijn. Echt een groot bos dit.
Het valt me op dat je in de jungle tegen alle verhalen in méér moet uitkijken voor de vaste inboedel dan voor de loslopende spinnen, slangen, jaguars, muggen, etc. Het grootste 'gevaar' is denk ik de palm met de blijf-van-mijn-lijf huid: een stam begroeit met naalden waar een cactus een minderwaardigheidscomplex van zou krijgen. Zo'n soort duiven afweergeschut van je Nederlandse buur-met-balkon-op-Zuid. Deze palm vind je overal in (dit gedeelte van) het oerwoud en je moet je balans dan ook nooit proberen te houden aan een willekeurige stam. Sowieso kun je beter niks aanraken zonder te weten wat het is.
We banen ons een weg door het semi-dichtbegroeide oerwoud. Claudio hakt (hij maakt het pad vrij tot hoofdhoogte, maar helaas is hij niet veel langer dan 1,50m en loop ik dus een groot deel van de tocht gebukt), we waden door de bladeren, klimmen over bomen, slingeren als Tarzan aan lianen, balanceren over boomstammen om beekjes over te steken, zakken door verrotte stammen vol termieten en dringen langzaam maar zeker dieper het oerwoud in. Hoe Claudio de weg weet is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Deels kan hij zien waar eerder iemand heeft lopen hakken, maar heel vaak ook niet en lijkt hij op de bomen te navigeren. Alsof je zandkorrels op het strand probeert te herkennen..
Rond het middaguur doemt dan plotseling het onmiskenbare skelet van ons volgende kamp op. Meer dan een kleine open ruimte, wat gevelde boomstammen en een zeil om boven een hangmat te hangen is het niet, maar het is elke dag weer een vreemde gewaarwording om deze menselijke sporen tegen te komen midden in de jungle. Aangekomen bij het kamp zijn onze kleren volledig doorweekt, maar voordat we ons er van kunnen ontdoen is er nog flink wat werk aan de winkel. Terwijl Claudio een handvol dunne boompjes uitzoekt en omhakt (het nut van een goeie machete is ongekend), sprokkel ik hout voor het vuur. Hier koken we koffie, lunch en avondeten op, maak ik drinkbaar water mee en houden we de insecten mee op afstand. Uiteraard is dit 's avonds ook onze voornaamste lichtbron. Samen bouwen we een tafel van boomstammetjes, een soort spit om de pan aan op te hangen en een 'bank' om op te zitten. We hangen de hangmatten op, bouwen voor beiden een overdekking, hangen waslijnen op en voilá, het kamp is klaar. De naast het kamp gelegen beek is zo mogelijk nog belangrijker dan het vuur: dit is onze douche, enige bron van drinkwater, afwasteil, bron van vis, de enige vorm van verkoeling en bovendien de perfecte plek om als het donker is kikkers, spinnen en ander gedierte te zoeken.
Na de lunch lounchen we een paar uur. Claudio gebruikt deze tijd om met zijn machete en een zakmes van alles uit hout te snijden, zoals een pijl en boog, houten kookgerei, een blaaspijp of wat er verder maar nodig is voor onze avonturen. Aan het eind van de middag hangen we de bewegingscamera's op, iets verderop in het woud en om een uur of 7 staat het avondeten op onze zelfgemaakte tafel. Daarna hangen we nog wat bij het vuur en gaan op aandringen van mij nog even op dierenjacht als het flink donker is. Na een gegarandeerd prachtige dag kruipen we in onze hangmat om, luisterend naar de kakofonie van alle nachtdieren, in slaap te vallen voor weer een heerlijke nacht midden in het oerwoud.
Een uitzonderlijke luxe deze dagen is de koffie die we 's ochtends drinken en deze koester ik dan ook als een van de culinaire hoogtepunten van de dag. Samen verorberen we een pak droge biscuitjes en een paar ochtenden word ik blij verrast met een gekookte aardappel. Ik was me in de beek, we breken het kamp af en pakken onze tassen in. Voordat we verder gaan halen we eerst nog de bewegingscamera's op die we de middag er voor in het bos opgehangen hebben en dan begint de toch wel slopende tocht van meestal zo'n 3 uur naar het volgende kamp.
Vrolijk hakkend gaat Claudio voorop en samen hobbelen we door het steeds dichter wordende oerwoud. Weg van de insecten en terug naar een bijna continue draad spinnenrag in je porem en een rivier aan zweet waar een ruitenwisser op standje noodweer geen raad mee zou weten. Het is niet eens bijzonder heet, maar de combinatie van temperatuur, luchtvochtigheid en hiken door de bush met een backpack op je rug maakt dat je na een minuut of tien jezelf hebt omgetoverd tot een kleine zoutwaterval. Eenmaal in die staat is het dan eigenlijk prima toeven en kun je genieten van een eindeloze wandeling door een heel groen bos - je ziet zo veel groen dat je je op sommige momenten af vraagt waar de rest van het kleurenspectrum is gebleven. (Dit heeft ook te maken met het gebrek aan direct licht, waardoor de kleuren daadwerkelijk eentonig worden.) Het door de pittoreske Hollandse "bossen" gecultiveerde deel van mijn brein waar Anticipatie en Inschattingsvermogen zich bevinden gaan er op elk moment van uit dat er ergens achter dat groepje bomen dat we vlak voor ons zien wel snel weer een authentiek stukje asfaltweg, wat huizen of op z'n minst een bospad zal zijn. Ik ben even gaan kijken, maar houd mezelf nu al dagen voor dat het achter die volgende rij bomen moet zijn. Echt een groot bos dit.
Het valt me op dat je in de jungle tegen alle verhalen in méér moet uitkijken voor de vaste inboedel dan voor de loslopende spinnen, slangen, jaguars, muggen, etc. Het grootste 'gevaar' is denk ik de palm met de blijf-van-mijn-lijf huid: een stam begroeit met naalden waar een cactus een minderwaardigheidscomplex van zou krijgen. Zo'n soort duiven afweergeschut van je Nederlandse buur-met-balkon-op-Zuid. Deze palm vind je overal in (dit gedeelte van) het oerwoud en je moet je balans dan ook nooit proberen te houden aan een willekeurige stam. Sowieso kun je beter niks aanraken zonder te weten wat het is.
We banen ons een weg door het semi-dichtbegroeide oerwoud. Claudio hakt (hij maakt het pad vrij tot hoofdhoogte, maar helaas is hij niet veel langer dan 1,50m en loop ik dus een groot deel van de tocht gebukt), we waden door de bladeren, klimmen over bomen, slingeren als Tarzan aan lianen, balanceren over boomstammen om beekjes over te steken, zakken door verrotte stammen vol termieten en dringen langzaam maar zeker dieper het oerwoud in. Hoe Claudio de weg weet is me nog steeds niet helemaal duidelijk. Deels kan hij zien waar eerder iemand heeft lopen hakken, maar heel vaak ook niet en lijkt hij op de bomen te navigeren. Alsof je zandkorrels op het strand probeert te herkennen..
Rond het middaguur doemt dan plotseling het onmiskenbare skelet van ons volgende kamp op. Meer dan een kleine open ruimte, wat gevelde boomstammen en een zeil om boven een hangmat te hangen is het niet, maar het is elke dag weer een vreemde gewaarwording om deze menselijke sporen tegen te komen midden in de jungle. Aangekomen bij het kamp zijn onze kleren volledig doorweekt, maar voordat we ons er van kunnen ontdoen is er nog flink wat werk aan de winkel. Terwijl Claudio een handvol dunne boompjes uitzoekt en omhakt (het nut van een goeie machete is ongekend), sprokkel ik hout voor het vuur. Hier koken we koffie, lunch en avondeten op, maak ik drinkbaar water mee en houden we de insecten mee op afstand. Uiteraard is dit 's avonds ook onze voornaamste lichtbron. Samen bouwen we een tafel van boomstammetjes, een soort spit om de pan aan op te hangen en een 'bank' om op te zitten. We hangen de hangmatten op, bouwen voor beiden een overdekking, hangen waslijnen op en voilá, het kamp is klaar. De naast het kamp gelegen beek is zo mogelijk nog belangrijker dan het vuur: dit is onze douche, enige bron van drinkwater, afwasteil, bron van vis, de enige vorm van verkoeling en bovendien de perfecte plek om als het donker is kikkers, spinnen en ander gedierte te zoeken.
Na de lunch lounchen we een paar uur. Claudio gebruikt deze tijd om met zijn machete en een zakmes van alles uit hout te snijden, zoals een pijl en boog, houten kookgerei, een blaaspijp of wat er verder maar nodig is voor onze avonturen. Aan het eind van de middag hangen we de bewegingscamera's op, iets verderop in het woud en om een uur of 7 staat het avondeten op onze zelfgemaakte tafel. Daarna hangen we nog wat bij het vuur en gaan op aandringen van mij nog even op dierenjacht als het flink donker is. Na een gegarandeerd prachtige dag kruipen we in onze hangmat om, luisterend naar de kakofonie van alle nachtdieren, in slaap te vallen voor weer een heerlijke nacht midden in het oerwoud.
-
16 September 2018 - 05:25
Marlie:
-
16 September 2018 - 05:26
Marlie:
Dat was een hartje. -
17 September 2018 - 20:09
Hans:
" De naast het kamp gelegen beek is zo mogelijk nog belangrijker dan het vuur: dit is onze douche, enige bron van drinkwater, afwasteil, bron van vis, de enige vorm van verkoeling en bovendien de perfecte plek om als het donker is kikkers, spinnen en ander gedierte te zoeken."
Ik mis de afwasmachine. Of spoel je de zoutwaterkleren niet uit? En droogt het daar een beetje?
In combinatie met de foto's op facebook krijgen we nu wel een indruk. Maar vooral ook veel vragen. Leuk! -
18 September 2018 - 18:52
Roel Hollander:
Ja je hebt gelijk, zeker ook onze wasmachine. Ik heb een paar keer mijn kleren gewoon laten opdrogen aan de waslijn, maar daar heb ik de rest van de reis spijt van gehad. -
27 September 2018 - 12:40
Rieke Hollander:
Wat een avontuur! Ik begrijp dat je moet blijven drinken bij die temperaturen. Volgens mij ben je water drinken na een paar uur ook wel zat. Ben benieuwd hoe je zoiets oplost in de jungle.
Claudio is onmisbaar! Zonder hem dreigt er overal gevaar voor een Nederlander-op-vakantie; met hem is het uit te houden. Gebruikt hij die kampen voor meerder hikings of zijn die speciaal voor jouw reis gemaakt? Wat is een kamp meer dan een zeil om je hangmat onder te hangen en een kaal gehakt stuk grond? Is er al hout verzameld, heeft Claudio daar een "vaste" hangmat hangen?
Boeiend om te lezen over een mij totaal onbekende wereld/manier van leven! -
27 September 2018 - 19:27
Roel Hollander:
Die kampen gebruiken ze voor alle hikes. Afhankelijk van hoe lang je gaat zie je er meer. Maar zoals je op de filmpjes kunt zien betekent dat niet dat er een makkelijk pad van het ene kamp naar het andere loopt :)
Meer dan dat is een kamp inderdaad niet. Wel is het altijd naast een beekje. Hout moet altijd gehakt worden.... je wordt er handig in, maar dat blijft dagelijks een flinke klus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
