Jungle!

En nu wil ik jullie vertellen over hoe magisch, spannend maar ook ontspannend, indrukwekkend, verrassend en perfect de jungle is. Het gevoel van onaangetaste natuur overal om je heen, een levend tapijt onder je voeten en een dak van groen boven je hoofd, sporadisch gevuld met een waanzinnige variatie aan dieren, is alsof je rondloopt in een sprookje. Je kunt over heen waar je wilt, zo ver als je wilt en steeds weer zijn er nieuwe verrassingen. Soms schijnt de zon, dan is er onweer met stortregen, soms baad je in het zweet, een andere keer in een koele beek. Een uur lang alleen maar bomen en prachtig fluitende toekans, dan opeens een vogelspin terwijl je er niet op bedacht bent. Aapjes in de verte, een slang net wat te dicht bij, sporen van jaguars, tapirs en armadillo's en gefluit van talloze vogels. Mieren en termieten overal waar je kijkt en 's ochtends, als bijna alle dieren slapen, vliegen kolibri's rond het kamp voor hun eigen ontbijt. Kamperen en leven van wat je vindt in je rugzak en in het bos is de perfecte manier om volledig op te gaan in deze natuur en het gevoel te krijgen dat je slechts één van de vele dieren bent die in het bos wonen. Thuis in Nederland hebben mensen grote overmacht over dieren en over de natuur, maar in het oerwoud voel je je als mens, zonder huis, zonder internet, te voet en onmachtig tegenover de jungle, klein en vol ontzag voor de wereld om je heen. Deze nieuwe wereld, als een spannend speelbos zonder einde, maakt oergevoelens in je wakker die diep in je genen gesleten zitten van de tijd dat de mens een veel kwetsbaardere en minder boven de natuur verheven positie in de wereld bezat. Het maakt je scherp, opgewekt, actief en vol beestachtige energie. Dit is niet alleen een verhaal over mij; bij ongeveer de helft van de mensen die voor langere tijd in de jungle waren geweest zag je een ware metamorphose. Voor wie moeite heeft het te geloven: kijk even op facebook bij mijn foto's van deze vakantie, helemaal onderaan, wat 12 mensen daar voor een festival opgetuigd hebben in twee weken. Dat lukt je echt alleen met een goeie dosis jungle mojo.

***
De eerste dag in de jungle, toen ons meegebrachte water op was, begon ik met drinken uit de beek, in de hoop dat dit net zo schoon zou zijn als men altijd beweert van bergwater. Enkele uren later braakte ik het weer uit. Claudio pakte een stuk hout dat hij onderweg uit een boom had gehakt, kookte er thee van en gaf dat aan mij. Of het door het hout kwam kan ik niet zeggen, maar daarna voelde ik me beter. De volgende dag besloot ik het water niet meer ongekookt te drinken, maar toen we lianen vonden vol water durfde ik nog wel een gokje te wagen. Even later braakte ik het weer uit. Les nummer 2.

's Avonds was het de tijd om te speuren naar kikkers, spinnen en ander gedierte en zo ook in kamp nummer 4. Een prachtig, klein kampje met een watervalletje en een poel waarin je kon zwemmen. Net nadat we onze rijst met vlees uit blik verorberd hadden (zoals elke middag en elke avond), roept Claudio mij ineens vanaf het beekje. "Roo-el! Quick! Take camera." Dat kan maar één ding betekenen: een dikke, giftige vogelspin. Hij lokt het beest, zo groot als mijn uitgestrekte hand, zijn gangenstelsel uit zodat we hem eens goed kunnen bestuderen. "Zeker, erg giftig" zegt Claudio en pint hem met een gevorkt takje op de grond zodat hij kan laten zien wat een gemene gifkaken die rakker heeft. "He bite, you die. Two hours." is hoe Claudio zichzelf blijkbaar motiveert om 'm niet onder z'n handen uit te laten glippen. We vinden ook nog een lijkje van een zelfde soort spin in het hol, waarvan ik uiteraard de kaken afgepakt en mee naar huis genomen heb. Na deze magische ontmoeting heb ik mijn portie nachtelijk-smerige-beesten-zoeken dan toch ook wel gehad voor die dag en gaan we lekker slapen. Maar eerst nog even bij het licht van m'n zaklamp wassen in de beek, naast mijn harige vriend, die nog onbewogen naast het water zit.

Omdat we een grote lus maken in de route, hoeven we op dag 5 maar een uur te lopen. En daarmee houden we tijd over om te gaan vissen. De eerste sessie die we ondernemen is met onze pijl en boog. In eerste instantie lijkt het me een beetje tourist-pleasing, maar later kom ik er achter dat dit een bloedserieuze manier van vissen is. Het plan is als volgt: we bouwen in de beek een dam, met één zijde van de beek nog open, waar ik met pijl en boog klaar sta. Claudio staat voor de dam te wachten met zijn machete om door mij geschoten vissen de kop af te hakken. We beginnen met het bouwen van de dam, bestaande uit paaltjes met daartussen palmbladeren. Terwijl Claudio vanuit het bos palmbladeren naar de waterkant gooit, prop ik deze in de dam. We zijn al even bezig als ik een nieuw blad wil pakken en op de plek van de vorige ineens een dikke bruine slang zie kruipen. Zo'n anderhalve meter van mij vandaan zie ik zijn driehoekige kop aan de voorkant van zijn meter lange staart zitten. Een driehoekige kop betekent over het algemeen zoiets als 'fuck, ik sta veel te dicht bij'. Tegelijkertijd was dit na jaren zoeken de eerste fatsoenlijke slang die ik in het wild tegen kwam, dus het was een hallo vol gemengde emoties. Ik was behoorlijk overdonderd van deze plotselinge ontmoeting en had dus ook geen ijs-breker paraat. Claudio leek het beter als ik per direct aan de overzijde de oever op zou klimmen en een klein sprintje zou trekken. Het zenuwgif van een bushmaster is er geen om over naar huis te appen. We waren gedwongen onze post te verlaten en gingen stroomopwaarts ons heil en vissen zoeken. Ik moet bekennen dat ik tijdens dit wandelingetje aardig wat kleuren paars scheet, want er zijn nogal wat meer slangen die graag hun hol aan het water maken en wij liepen midden door de niet bijzonder brede beek. Claudio weet verdomd goed wat hij doet (zijn tribe leeft in het oerwoud), maar dit avontuurtje mag van mij wel in de categorie 'meer geluk dan wijsheid'.

's Middags besluit Claudio dat hij een fuik gaat bouwen. Ik help mee en sta wederom versteld van de mogelijkheden die een machete en wat touw bieden met de kennis van Claudio (zie de foto's op facebook). We leggen de fuik in het water en onszelf in onze hangmatten en wachten geduldig tot ons avondeten zich aandient.

Als het donker is geworden gaan we op pad. Gewapend met pijl en boog, Claudio met machete en beide een zaklamp, sluipen we door de beek op zoek naar slapende vissen. Na onze ontmoeting met de bushmaster vanmiddag ben ik behoorlijk bang zo midden in hun territorium en door een combinatie van angst en behoefte aan vers vlees twee uur lang tot in mijn tenen gefocust. Al vrij snel weet Claudio een klein exemplaar z'n kop af te hakken en is ons eerste vlees binnen. Maar daar blijft het dan helaas ook bij. Met mijn pijl en boog ben ik onsuccesvol en tot mijn verbazing is de fuik leeg. Halverwege doemt voor ons ineens onze half afgemaakte dam op en mijn focus slaat om in lichte paniek. Claudio schijnt met zijn lamp op de oever tegenover ons en zegt "Look, he still here." En ja, daar zit ze, opgekruld op haar nest en met opgeheven kop kijkend wat wij komen doen. Claudio moedigt mij aan om foto's te maken en al doe ik dat graag, na wat haastige kiekjes plons ik half rennend het duister in, terwijl ik in gedachten de slang lieve, sussende woordjes toefluister. Na twee heerlijke happen verse vis en wat rijst gaan we slapen, maar het duurt deze avond iets langer dan gewoonlijk voor ik de slaap kan vatten.