Victoria Falls, Botswana en

Oke. Ik geef toe. Behalve dan de absoluut geweldige foto’s, heb ik inderdaad al een tijdje niet zo veel van me laten horen. Bij dezen geen excuses. Wel een update.
De laatste update was vrij kort na aankomst in Victoria Falls. Nu vanuit Northern Drakensberg, zo’n 5 weken en 7000 kilometer verder weer een teken van leven.
Victoria Falls heeft me bijna een week lang in haar greep gehouden. De waterval(len), het raften, feesten, op safari gaan, mountainbiken, kooiduiken tussen de krokodillen en helaas ook nog het afmaken van een verslagje voor de studie vroegen om de nodige tijd. Victoria Falls is de plek waar je op straat letterlijk de kleren van het lijf wordt gevraagd, waar olifanten door het dorp wandelen (er zijn dus meer plaatsen waar dat gebeurt) en adrenaline en feesten voorop staan. Mooie plek.
Na een week in Victoria Falls was het hoofdstuk Botswana aangebroken. Na een op zijn minst enerverend te noemen reis naar Maun, met een blikseminslag naast de weg, een grensovergang, 300 kilometer achterin een pick-up, liften midden in de nacht met overstekende zebra’s en olifanten langs de weg als grootste gevaar, was de lodge om 03.30 uur dan toch bereikt. Het begint een beetje gewoonte te worden om de eerste dag in een nieuw land meteen te doen wat iedereen me afraadt. Gelukkig hebben mensen die je dingen afraden meestal geen gelijk, dus het liep allemaal erg los.
Maun is een middelgrote stad in Botswana en ligt vrij centraal voor de meest interessante gebieden om naar toe te gaan in het land. Ook Maun kreeg een weekje aandacht, van waaruit ik enkele dagtrips heb gedaan naar: de Okavango Delta, waar 98% van het water uit de rivier in de woestijn verdwijnt; een geweldige safari naar het Moremi Game Reserve met oa gieren die een dode olifant aan het opvreten waren en meerrr en een dagje naar de zoutpannen (waar ook erg veel wild rondliep). Ik durf toch wel zonder liegen te beweren dat ik Botswana een pittig mooi land vind.
Na een week gespendeerd te hebben in Botswana stond er een tamelijk stevige trip op het programma; in 3 dagen van Maun, via Johannesburg naar Kaapstad. 2500 kilometer. De eerste dag zo’n 700 kilometer ofzo naar Gaborone gebust, wat volledig uitgestorven was op zaterdagavond (geen credits noch restecp dus), de dag erna 400 naar Johannesburg, waar ik bij moslim familie mocht overnachten, iets met tradities enzo. Kreeg een tour door de volledige stad, inclusief de blijkbaar erg bekende ‘townships’ - de ghetto’s van Johannesburg, een tour door de moskee en ’s avonds een klein stukje van het uitgaansleven van Johannesburg. De volgende dag werd ik weer netjes bij het busstation afgezet (en zelfs op de bus gezet, voor de veiligheid) en kon ik na een geweldige 24-uurs spoedcursus Johannesburg de reis voortzetten naar Kaapstad!
17,5 uur later mocht ik in het ochtendgloren van een mooie decemberdag de overweldigende bergen van Kaapstad bewonderen, waar de stad als een soort goedaardige parasiet aan vastgegroeid is. De tafelberg – vanuit elk hoekje van de stad zichtbaar – was bedekt met een deken van wolken die langzaam de berg afgleed en op weg naar beneden spontaan oploste. Vol goede moed kon ik de paden weer op en de lanen weer in om vervolgens een godgruwelijk eind in de brandende hitte met m’n backpack naar het hostel te sjouwen. Fijn, zo’n grote stad. (Nee serieus, geweldige stad!)
De volgende dag stond er een retourtje vliegveld op de agenda, om een schone Duitse, Katharina, te importeren, die mij voor 2 weken zou vergezellen (en dat ook heeft gedaan). Na een aantal dagen Kaapstad te hebben verkend, hebben we een bus naar Port Elizabeth genomen, zo’n 750 kilometer verderop, om vervolgens sta(d)(p) voor sta(d)(p) weer omhoog te zakken naar Kaapstad. De eerste dagen hebben we de stad verkend; een tour gedaan over het schiereiland waar je oa naar Kaap de Goede Hoop kunt, ‘wilde’ pinguins, bergzebra’s en struisvogels tegenkomt en prachtige uitzichten hebt; de tafelberg beklommen (en in mijn geval 110 meter naar beneden geabseild) en naar het strand geweest (er moest toch even met water en zand gespeeld worden, zie foto die ik over enige tijd zal uploaden). Port Elizabeth had een fantastische safari voor ons in petto met kerstmis en de dag ervoor bevonden we ons ineens in een soort mini-Las Vegas midden in de stad.
Jeffreys Bay was vervolgens een prachtige kustplaats met golven om van te smullen (niet echt gedaan, in plaats daarvan er met een surfplank op gaan liggen), lekkere vis en relaxte stranden (gewoon poort door in de achtertuin van het hostel en je was op het strand).
Plettenberg Bay had een waanzinnig hostel voor ons in de aanbieding met een moeilijk te overtreffen uitzicht. Het schiereiland wat zich vlakbij dit stadje bevond, was de woonplaats van honderden zeehonden en in het seizoen ook van walvissen (die waren er nu niet). Eenmaal de ‘berg’ op het eiland over, kwamen we op een fantastisch, klein strandje uit, waar de zee aan twee kanten binnen kwam rollen met enorme golven die met veel vertoon vrolijk op de rotsjes uiteen spatten (is echt gebeurd). Na een goede lunch (met hagelslag!) in een soort grot met uitzicht over dit magistrale strand, had ik de eer even naast een zeehond te kunnen zwemmen, maar die was toch wat te veel onder de indruk van mijn kunsten in het water om lang rond te blijven hangen.
Na een korte rit kwamen we die middag in Knysna aan, waar bijzonder weinig te beleven viel, maar vanwaaruit we wel bij een strand (ja alweer, nou en!) met ongelooflijk fijne golven konden komen. Na een paar uurtjes surfen was de pret over (of juist niet), omdat er vlakbij een witte haai van een meter of 3 gezien was (vlakbij als in; de man die naast mij aan het surfen was had ‘m gezien). Een paar dagen later, na vooral erg veel gereis (liften met name), waren we op het zuidelijkste puntje van Afrika beland, waar de Atlantische en de Indische oceaan elkaar een natte hand schudden. Tijd om oud&nieuw te vieren! Na een paar goeie borrels en een stevige maaltijd buiten de deur (alsof dat andere dagen anders was), was er vuurwerk te bewonderen vanaf het strand, wat wel heel gaaf was.
De volgende dag met onze niet al te frisse hoofden bij de receptie aan met de dringende vraag of er ook openbaar vervoer was het dorpje uit. Nee. Mini busjes? Nee. Oke, hoeveel kost een taxi? Die hebben we hier niet. Kunnen jullie ons ergens heen brengen? Nee, iedereen slaapt. Oke, bedankt  voor de moeite en we gaan wel weer liften doei. 3 Liften en niet eens zo heel veel uur later kwamen we nog voor zonsondergang bij onze volgende stop aan en kon ik nog net even een laffe nieuwjaarsduik nemen (tidal pool, 20+ graden C). De volgende dag was alweer de laatste van de trip voor Katharina en die moest natuurlijk op het strand doorgebracht worden om nog even te bakken. Het was voor de verandering weer eens om en nabij 30 graden, dus dat lukte wel. Vervolgens was het nog een spannende race tegen de klok om op tijd bij het vliegveld te komen. Onze planning was bestand tegen een flinke portie tegenvallers en ‘Africa Time’, doch ze wisten onze barricades weer eens eenvoudig omver te werpen en er moest even met geld en een paar Nederlandse krachttermen gesmeten worden om het vliegtuig nog te halen.
Goed, na deze enerverende weken, stonden er nog ruim twee eenzame weken op het programma en moest er minimaal 2000 kilometer naar mijn vliegveld overbrugd worden. Een peuleschil zou ik het willen noemen. Al verandert dat weinig. Andermaal de Tuinroute over (richting het oosten, waar we net vandaan kwamen), wou ik nog graag even naar Plettenburg Bay terug, om enkele zaken af te handelen. Gesitueerd bij de ‘Wild Spirit’, de extreem linkse red-moeder-natuur-al-gaat-het-ten-koste-van-je-eigen-plezier backpackers had een goede ‘vibe’ en lag op een perfecte plek om in Tenikwa met cheetahs te wandelen, om een lange hike te maken en om met een salto van de Bloukrans brug af te springen, waarbij ik na 216 meter door een elastisch koord van een heroïsche dood werd afgehouden.
Deze ongemakken weer afgehandeld, wou ik naar Hogsback, waar ik veel goede verhalen over had gehoord. Het lag gigantisch van de route om eerlijk te zijn, maar goed, je moet er wat voor over hebben. Na een lange nachtbus en nog eens 2 uur in een auto kwamen we bij Hogsback aan, een dorpje waarvan gezegd wordt dat Tolkien er inspiratie voor Lord of the Rings heeft opgedaan en wat bij aankomst prachtig verpakt was in dichte mist. Niet alleen bij aankomst trouwens, ook de rest van de dag. En de gehele dag erna. Dichte mist. Dus geen uitzicht over de prachtige, idyllische vallei. Alleen mist. Veel mist. Dichte mist. Dus maar weer terug naar East London, waar ik de vorige dag met de bus aangekomen was, om een begin te maken aan een 30 uur durende trip over een afstand van 1000 kilometer ofzo (veel wachten en veel voertuigen). En ja, daar zit ik nu dus, in het noorden van de Drakensberg-bergketen. Het is knijtersbenauwd en stevig warm, maar het zicht is goed en wat ik op weg hiernaartoe gezien heb, zag er apetijtelijk uit en ik sta te trappelen voor de bergwandeling van morgen en de trip naar Lesotho die voor overmorgen op de planning staat.
Eh ja, doei en foto’s komen wel weer een keer.
Roel